Anger Management Summer 2011

Το Ελληνικό καλοκαίρι δεν συγκρίνεται με τίποτα. Καταγάλανοι ουρανοί και υπέροχες παραλίες γεμάτες από πανέμορφες μεσογειακές σιλουέτες που λικνίζονται στο ρυθμό της μουσικής από τα beach bars δυτικού τύπου. Έτσι τουλάχιστον είναι η εικόνα στο μυαλό κάθε Έλληνα που ξεκινάει το πρωί της Κυριακής για θάλασσα. Η διαδικασία όμως του “πήγαινε” και του “έλα” είναι ίσως αυτές που χαλούν την χαλάρωση που προσφέρει η ώρα που περνάει κανείς στην ακριβοπληρωμένη ξαπλώστρα του.

Πως φαντάζεται ένας νεαρός οδηγός
οτι είναι ο δρόμος προς την θάλασσα.

Το πήγαινε.

Έχει αρκετή διαφορά από την οικογενειακή κατάσταση του καθενός. Όχι τόσο την οικονομική, αλλά την οικογενειακή. Ένας εργένης για παράδειγμα έχει πολύ λίγα πράγματα να σκεφτεί:

• Πού,

• Με ποιους,

• Να μην ξεχάσω την πετσέτα,

• Να είναι φορτισμένο το κινητό,

• Τσιγάρα.

Σε αντίθεση, ένας οικογενειάρχης και ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών και την ηλικία τους, πρέπει να σκεφτεί:

• Το καθισματάκι,

• Το κουβαδάκι,

• Το αντηλιακό βαθμού 120,

• Πάνες (αν είναι μωρά)

• Πολύ σκούρα γυαλιά ηλίου (για να βλέπει κορμάκια χωρίς να γίνεται αντιληπτός από την γυναίκα του).

• 12 Πετσέτες

• Σαγιονάρες για την αμμουδιά, σαγιονάρες για το αμάξι

• Σαντουιτσάκια σε αλουμινόχαρτο

• Ρόπαλο (αν η κόρη του είναι 16+ και την ξενοκοιτάνε)

• Παράσημο (αν ο γιος του είναι 16+ και ξενοκοιτάει)

• και γενικά ένα κάρο μικροπράγματα που πιθανόν ΠΡΕΠΕΙ να έχει η σύζυγος μαζί της.

Οι γυναίκες οδηγοί κάνουν συχνά λάθη
αλλά πανικοβάλλονται και πολύ πιο
εύκολα, οπότε δώστε ιδιαίτερη προσοχή!

Αν λοιπόν θεωρήσουμε πως τα παραπάνω καθρεφτίζουν έστω και μέρος της πραγματικότητας, είναι προφανές πως ένας οικογενειάρχης οδηγός είναι πολύ πιο αγχωμένος από ότι έναν εργένη. Προσθέτοντας το “μπαμπά φτάσαμε” το πιθανό διαπληκτισμό μεταξύ του μικρού και της μικρής, ή την εφηβική αποστασιοποίηση του/της εφήβου στο πίσω κάθισμα με τέρμα τα ακουστικά στα αυτιά, η προσεκτική οδήγηση κοντεύει να γίνει πραγματικός άθλος. Από την άλλη μεριά ο νεαρός και ελεύθερος από τα δεσμά του γάμου οδηγός έχει μόνο την έννοια της δυνατής μουσικής και του κατά φαντασία ανταγωνισμού γρήγορης οδήγησης μεταξύ άλλων οχημάτων σε ευθείες, στροφές και προσπεράσεις. Το ποιος είναι πιο επικίνδυνος από τους δυο και ποιόν δεν θα θέλατε να συναντήσετε ούτε στο δικό σας ρεύμα κυκλοφορίας δεν έχει σημασία. Και δεν έχει σημασία γιατί αυτά τα δυο είδη οδηγών είναι που κατακλύζουν τους ελληνικούς δρόμους σήμερα. Και μέχρι στιγμής δεν αναφέραμε τον παράγοντα της οικονομικής κατάστασης και το πόσο επηρεάζει την ψυχολογία του καθένα από όλους που κυκλοφορούν στο δρόμο προσπαθώντας να κάψουν το δυνατό λιγότερο καύσιμα, ή υπολογίζοντας το πόσα έχουν να ξοδέψουν ή ξόδεψαν μετά την παραλία και τον frappé των 5 ευρώ.

Το έλα.

Εδώ όλα έρχονται σε εφαρμογή και σε υπερθετικό βαθμό. Ο οικογενειάρχης είναι ηλιοκαμένος, κουρασμένος και είναι ευχής έργον αν τα παιδιά κοιμούνται στο γεμάτο άμμο πίσω κάθισμα. Ο νεαρός και εργένης παραμένει ανυπόμονος και πραγματοποιεί μαζικές προσπεράσεις, τουλάχιστον 5 αυτοκινήτων τη φορά, κρατώντας τα “προβολάκια” αναμμένα φροντίζοντας να κάνει έντονη την δυσάρεστη παρουσία του στους άλλους.

Ούτε δικαιολογείται ο οδηγός με το κινητό, ούτε αυτός με
την απειλή οτι θα τον πατήσει αν δεν το κλείσει.

Κακά τα ψέματα. Πέρα από τον ΚΟΚ υπάρχουν και οι άγραφοι κανόνες που πρέπει να τηρούνται στον δρόμο. Οι προβολείς ομίχλης, η απόσταση ασφαλείας, το όριο ταχύτητας και παράνομη προσπέραση έχουν διδαχθεί από την ημέρα που πήρατε το δίπλωμα. Και αν υποθέσει κανείς πως τηρούνται τότε πρέπει να δούμε και να λάβουμε υπόψη την εκδικητικότητα ή το κόμπλεξ κατωτερότητας που διακατέχει τον κάθε άνθρωπο πίσω από το τιμόνι. Έτσι, δεν δικαιολογείται κάποιος που “χτυπάνε τα φώτα του ψηλά” μα μπορεί να είναι φορτωμένος και να χρειάζεται υπενθύμιση με τα “αλάρμ”. Δεν δικαιολογείται κάποιος που πηγαίνει με το όριο των 120 αλλά καταλαμβάνει την αριστερή λωρίδα σαν να μην επιτρέπεται να τον περάσει άλλο αυτοκίνητο το οποίο μπορεί να έχει 10 χιλιόμετρα παραπάνω. Δεν δικαιολογείται κάποιος ο οποίος έκοψε τον δρόμο σε διερχόμενο αυτοκίνητο μα δεν είναι και αφορμή να τον εμβολίσουμε επίτηδες “έτσι για να μάθει”. Επίσης δεν δικαιολογείται κάποιος που κατάφερε την επικίνδυνη προσπέραση και είναι πλέον μπροστά μας οπότε πρέπει να του αποδείξουμε πως “είναι βλάκας” άρα πρέπει να τον προσπεράσουμε και εμείς.

Η ψυχολογία του ανθρώπου πίσω από το τιμόνι είναι παράγοντας που αποτελείται από πολλούς άλλους, αλλά αποτελεί τον βασικό λόγο που γινόμαστε επικίνδυνοι απέναντι στους άλλους. Με άλλα λόγια, αν ο ΚΟΚ είναι η ορθογραφία σε ένα κείμενο, τότε η ευγένεια που διακατέχει ένα οδηγό είναι το συντακτικό.

Περιοδικό Αυτοκίνηση Αν. Μακεδονίας & Θράκης